Sarajevo

Sarajevo je takav grad da se u njemu i stranci osjećaju kao da su kod kuće. Čak ni širenje grada izgradnjom visokih nebodera nije moglo oduzeti šarm nebrojenim kafeima i vjekovnoj tradiciji gostoprimstva. Iako je gradsko zaleđe, sačinjeno od nebrojenih brda i visokih planina, u neku ruku izolovalo grad i sačuvalo duh starih vremena, on je i dalje ostavljao svoja vrata širom otvorena ostatku svijeta. Bez obzira što je Sarajevo glavni grad, sa svom trkom i dinamikom koju nosi savremeni život, ipak ima jedinstvenu atmosferu koja vam se prosto uvuče u dušu. I doista, samo nekoliko mjesta na kugli zemaljskoj se može pohvaliti sa katoličkom i pravoslavnom crkvom i džamijom i sinagogom koje su udaljene tek jednu laganu šetnju jedna od druge. Ako postoji grad u Evropi koji bez imalo muke spaja istok i zapad onda je to Sarajevo. U Sarajevu ljudi imaju vremena i za porodicu i prijatelje. Ovdje se kaže da se bogatstvo čovjeka ne mjeri po onome šta ima, nego koliko prijatelja ima - ovdje ljudi troše svoje vrijeme na prijateljstvo. 

Znamenitosti koje možete obići u Sarajevu:

Principov most

je jedan od najstarijih sarajevskih mostova, a mijenjao se s vremenom, od prvog drvenog mosta, koji je stajao na istom tom mjestu, pa sve do današnjeg oblika. Inače ovaj most je povezivao desnu obalu Miljacke sa dijelom grada gdje je stanovalo kršćansko stanovništvo, koje je u narodu bilo poznato kao Latinluk, pa je tako i dobio ime Latinska ćuprija. U blizini mosta je, godine 1914., izvršen atentat na prijestolonasljednika Austro-Ugarske monarhije nadvojvodu Franju Ferdinanda i njegovu suprugu Sofiju, vojvotkinju Hohenberga, i koji se uzima kao povod Prvog svjetskog rata, te im je na mostu podignut spomenik, koji je porušen 1918. Dijelovi spomenika se čuvaju u muzeju u Sarajevu. U periodu između dva svjetska rata, poslije Drugog svjetskog rata , pa do agresije na Bosnu i Hercegovinu, most je nosio naziv mladića koji je izvršio atentat na ove ličnosti, Gavrila Principa, da bi mu se1995. ponovo vratio stari naziv.

Gazi Husrev-begova džamija

Samo Begova džamija u Sarajevu je zbog svoje veličine i privlačnosti jedan od najznačajnijih spomenika sakralne islamske arhitekture na Balkanu. Izgrađena je 1530. Džamija je zadužbina Gazi Husrev- bega. U sjeni džamije i stoljetnih lipa su dva turbeta, u kojima je 1541. ukopan Gazi Husrev-beg i njegov zatočenik i kasnije prijatelj, dalmatinac Murad-beg Tardić. Nedaleko od džamije je sahat-kula i medresa. U 16.vijeku kada je izgrađena, Begova džamija je predstavljala objekat od izuzetne važnosti za urbani razvoj Sarajeva i jedan je od najznačajnijih objekata iz bogate ostavštine Gazi Husrev-bega.

Gazi Husrev-begova medresa

je jedina škola u Bosni i Hercegovini, a nema ih mnogo ni u svijetu, koja kontinuirano radi preko 470 godina. Gazi Husrev-begova medresa osnovana je 26. redžeba 943. godine po Hidžri (08. januara 1537. godine po gregorijanskom kalendaru). Njen osnivač, mudri i dalekovidi Gazi Husrev-beg, sin je bosanskog plemića Ferhat-bega. Majka Gazi Husrev-bega, Seldžuka, bila je kćerka sultana Bajezida II. Medresa će prvobitno nositi naziv „Seldžukijja“, a kasnije ću narodu biti poznata kao „Kuršumlija“ (radi krova presvučenog olovnim omotačem). Prirodno nadaren, kako to djeca ove grude znaju biti, Gazi Husrev-beg se obrazovao u elitnim školama i družio sa prinčevima. Stečeno znanje, dokazana hrabrost i plemenito srce omogućili su mu da ostvari uspješnu karijeru kao beg, stekne veliku slavu kao gazija i ostavi neizbrisiv trag u povijesti kao vakif: kao sandžakbeg vladao je Albanijom, Srbijom i Bosnom; kao junak proslavio se u Crnoj Gori, Mađarskoj i Hrvatskoj, kao vakif podizao džamije i tekije, imareta i musafirhane, mostove i hanove, hamame, česme i šadrvane, škole i biblioteke, a sva svoja dobra u Bosni, Slavoniji, Dalmaciji i Grčkoj ostavio za dobrobit naroda.

Gazi Husrev-begov bezistan 

Bezistan je dio zadužbine Gazi Husrev-bega. Izgrađen je 1555. godine u neposrednoj blizini Kuršumli medrese, Begove džamije i Sahat kule, sa kojima je povezan istočnim ulazom. Duž bezistana paralelno se pruža Gazi Husrev-begova (Zlatarska) ulica. U gradnji su učestvovali dubrovački majstori. Zbog nešto niže temperature koja je postignuta gradnjom ispod nivoa okolnih ulica, prvobitna namjena bezistana je bila trgovina namirnicama. To i danas čini kupovinu u toplim, ljetnim danima, ugodnom. 

Sahat kula

se nalazi u blizini Gazi Husrev-begove džamije i jedna je od najvećih u Bosni i Hercegovini. Sagrađena je u 17. vijeku.Graditelj kule je Gazi Husrev- beg, jedan od najvećih bosanskih vakifa iz turskog doba. Prvi pisani trag o njoj datira iz 17. vijeka. Kula ima 76 drvenih stepenika, poredanih u kvadratnom nizu, po kojima se penje muvekit jednom sedmično da podesi vrijeme. Sat se mora podešavati, jer pokazuje vrijeme a la turca (lunarni sat). Pretpostavlja se da je jedini na svijetu koji pokazuje vrijeme po lunarnom kalendaru. Ovaj sat ponoć pokazuje tačno u momentu zalaska sunca u Sarajevu. Kada u toku islamskog svetog mjeseca posta ramazana sat na kuli otkuca 24 sata, vrijeme je iftaru. Poslije prvog otkucaja na Begovoj se džamiji pale kandilji, a nakon toga sa Bijele Tabije tradicionalno puca top, koji označava kraj posta.

Bijela džamija

Bijela džamija se nalazi na Vratniku, odmah pokraj devastirane Jajce kasarne. To je jedna od najstarijih džamija u Sarajevu. Sagradio ju je Divan Hajdar Kjatib, sekretar Gazi Husrev-bega, poslije 1536, a prije 1545. godine, po uzoru na Begovu džamiju. Uz džamiju su sagrađeni mekteb i sahat-kula, koja je srušena u vrijeme austrougarske vlasti. 

Careva džamija

je jedna od prvih džamija izgrađenih u Bosni i Hercegovini i prva u Sarajevu. Izgrađena je 1462. godine a njenu izgradnju je finansirao i omogućio osnivač grada Sarajeva Isa Beg Isaković. Ova džamija je izgorjela 1480. godine kada je despot Vuk Grgurević provalio sa vojskom iz Jajca i popalio Sarajevo. Na istom mjestu se ponovo gradi džamija i u današnjem obliku izgrađena je 1566. godine, a njenu gradnju finansirao je Sulejman Veličanstveni. Osmokutna munara, čije je šerefe pokriveno stalaktitima, predstavlja jednu od najljepših starih munara u Bosni i Hercegovini.

Inat kuća

Ova kuća je ušla u historiju i postala jedna od legendi Sarajeva tokom  vladavine Austro-Ugarske monarhije krajem 20 stoljeća, za vrijeme gradnje Vijećnice  je trebala biti srušena ali zbog negodovanja vlasnika prebačena je na drugu stranu rijeke.

Baščaršijska džamija

odnosno džamija Havadže Duraka se nalazi na Baščaršiji u Sarajevu. Unutrašnjost džamije karakterišu izvrsno rješenje osvjetljenosti dnevnim svjetlom i jako dobra akustika. Džamija je proglašena nacionalnim spomenikom Bosne i Hercegovine 2006. godine.

Vijećnica

Gradska vijećnica se nalazi u Sarajevu nedaleko od baščaršije na Mustaj-pašinom mejdanu i predstavlja najljepši i najreprezentativniji objekat iz austrougarskog perioda. U ovom stilu rađena je većina objekata što ih je u Sarajevu ostavila austrougarska vlast, a sinonim je za austrougarski period u Bosni i Hercegovini i zaštitni znak tog vremena. Prvi projekat je uradio Karlo Paržik, a kako se ovaj nije svidio ministru Benjaminu Kalaju, izrada novog je povjerena Alexandru Witteku. Kao uzor u izradi ovog projekta poslužila mu je džamija Kemala II zbog čega je dva puta odlazio u Kairo. Objekat gradske vijećnice zvanično je predat na upotrebu 1896. godine.

Saborna crkva Roždestva Presvete Bogorodice

jedan je od najvećih srpskih pravoslavnih hramova na Balkanskom poluostrvu. Nalazi se u samom centru Sarajeva. Odluka o gradnji Saborne crkve Roždestva Presvete Bogorodice u Sarajevu donijeta je početkom 1859. godine. Na insistiranje drugih zemalja u BiH je priznata ravnopravnost muslimana i hrišćana. Ovo je u praksi značilo da se dozvoljava zidanje novih i obnova starih crkava, kao i otvaranje škola. Saborna crkva je građena od dobrovoljnih priloga koji su sakupljani od 1863. godine pa do završetka gradnje. Priloge su davali pravoslavni Srbi iz Sarajeva, okolnih sela, trgovci iz Beograda, Dubrovnika, Beča i Trsta. Prema jednom podatku prilog od 556 dukata je dao sultan Abdul Aziz, koji je ujedno i izdao dozvolu za izgradnju hrama.

Aškenska Sinagoga

Aškenaska sinagoga izgrađena je 1902. godine prema projektu arhitekte Karla Paržika, u pseudomaurskom stilu. Smještena je uz samu lijevu obalu rijeke Miljacke. Danas je ovo jedina sarajevska sinagoga u kojoj se redovno odvijaju vjerski obredi.

Jevrejsko groblje sa kapelom

Groblje je nastalo uz srednjovjekovnu nekropolu stećaka na lokalitetu Borak uz stari kamenolom na Šatoriji iz koga je vađen kamen kako za srednjovijekovne stećke, tako i za jevrejske nadgrobnike. Sefardi na ovom prostoru stvaraju jedinstvene nadgrobnike kakvih, po njihovim domomorfnim oblicima i simboličkoj motivici, nema među jevrejskim spomenicima nigdje u svijetu. U sklopu groblja nalaze se i grobljanska kapela, spomen-kosturnica iz 1952.mgodine, spomenik žrtvama ustaškog terora, aškenaska kosturnica iz 1962. godine, spomen-kosturnica uz aškenasku kosturnicu, česma i ograda. Sve zajedno kao grobljanska cjelina je proglašeno Nacionalnim spomenikom Bosne i Hercegovine 2. septembra 2004. godine.

Najstariji sačuvani nadgrobni spomenik na ovom groblju pripada prvom sarajevskom rabinu. Na prsima njegovog stećka piše:

Samuel Baruh, 1630-1650. Nadgrobni kamen pravednika.

Osnovano je 1620. godine, a najstariji očuvani spomenik je iz prve polovine 17. stoljeća. Za ovo groblje se tvrdi da je najljepše jevrejsko groblje u Evropi, jer su nadgrobni spomenici oblikovani kao zaobljeni sarkofazi po obliku jedinstveni u jevrejskom svijetu.

Tunel Spasa

Jedini način da se iz opkoljenog Sarajeva izađe do slobodne teritorije bilo je pretrčavanje aerodromske piste. Teška situacija i blokada grada naveli su na razmišljanje o izgradnji podzemnog puta ispod piste. Krajem 1992. godine general Rašid Zorlak angažuje dva inžinjera, Fadila Šeru i Nedžada Brankovića, da naprave projekt za izgradnju. Određene su polazne tačke na Dobrinji i u Butmiru, a projekt za izgradnju završen je u januaru 1993. Nakon dodatnih naredbi, kopanje je nastavljeno svim raspoloživim kapacitetima. Krajem aprila počelo je i kopanje iz pravca Butmira. Agresor je u međuvremenu saznao za kopanje tunela, pa su radovi bili otežani stalnim granatiranjem. I pored svih poteškoća na koje je nailazila ideja o tunelu, ali i samo kopanje tunela, 30. 7. 1993. godine oko 21 sat, dva čovjeka, kopajući sa dvije različite strane, uspjeli su spojiti ruke negdje ispod sarajevskog aerodroma. Tog dana Sarajevo je dobilo mali, ali siguran prolaz do Butmira, Igmana i ostale slobodne teritorije RBiH. Na samom početku rada tunela sve se nosilo na leđima i u rukama. Prenošena je hrana, cigarete, nafta, municija, naoružanje, lijekovi, ali i ranjenici. Naknadno je postavljena pruga, pa je transport olakšan korištenjem malih vagona. Sačuvani dio tunela, kao i eksponati u pratećem muzeju čuvaju uspomenu na hrabrost stanovnika Sarajeva i njihovu borbu za opstankom.

Narodno pozorište Sarajevo

najveća je pozorišna kuća u Bosni i Hercegovini i jedna od najznačajnijih u Jugoistočnoj Evropi. Otvoreno je 17. novembra 1921. godine, a svečani čin otvaranja pripao je Branislavu Nušiću, tadašnjem načelniku Umjetničkog odjeljenja Ministarstva prosvjete. Tri večeri za redom izvođeni su muzičko-dramski programi i tako je ozvaničen početak rada kuće. U počecima svog postojanja Narodno pozorište Sarajevo je djelovalo isključivo kao dramsko pozorište. Od 1946. u ovo pozorište se uvode i muzički oblici djelovanja, pa će tako bogatoj historiji ovog pozorišta izuzetno pridonijeti Opera, odnosno Balet. Narodno pozorište Sarajevo je središnja pozorišna kuća države BiH i ono je svojim umjetničkim rezultatima, radom generacija umjetnika, a posebno načinom organizacije (tri ansambla Opera, Drama i Balet), veoma važan element pozorišnog i uopšte duhovnog života u BiH.

Vječna vatra je spomenik vojnim i civilnim žrtvama Drugog svjetskog rata u Sarajevu. Spomenik je napravljen 6. aprila 1946. godine na prvu godišnjicu oslobođenja Sarajeva od njemačke okupacije. Spomenik se nalazi u centru grada, između ulica Maršala Tita i Ferhadije. Za vrijeme opsade Sarajeva, plamen na spomeniku je bio ugašen jer u gradu nije bilo potrebnog goriva.